Poëzie Blogopdracht 1

Als ik het woord poëzie tegen kom, denk ik aan korte tekstjes, vaak met halve zinnen, die lastig te begrijpen zijn, maar wel een dieper liggende betekenis of bedoeling hebben. Ik denk ook aan rijm, omdat dit vaak voor komt in poëzie. Poëzie wordt volgens mij geschreven omdat de dichter iets over zichzelf of zijn omgeving wil vertellen of zijn gevoelens wil uiten, en de lezers hierover na te laten denken. Ik weet dat er verschillende vormen poëzie/gedichten zijn, met elk zijn eigen kenmerken, zoals het rijmschema, de lettergrepen of het aantal regels. Ikzelf kom in aanraking met poëzie op school, bij het vak Nederlands tijdens de poëzielessen. Thuis lees ik geen gedichten(bundels), omdat ik het niet de meest interessante tekstvorm vind. Wat ik wel leuk vind aan poëzie is het erachter komen van de betekenis van het gedicht door het goed te bekijken en te analyseren, zoals we in de les ook gedaan hebben.

Ik vind alle teksten die we besproken hebben in de eerste poëzieles poëzie, omdat ze niet letterlijk bedoeld zijn, en omdat het geen goed lopende teksten zijn met afgemaakte en kloppende zinnen. De tekst van Stitou vind ik ook poëzie, ook al heeft hij naar mijn mening best wat weg van een proza. Ook hier is er weer een achterliggende, niet letterlijk genoemde betekenis, wat deze tekst ook poëzie maakt.

Poëzie is een literaire vorm met veel kenmerkende eigenschappen, zoals korte regels, aparte opbouw van de tekst en rijm. Poezie is de kunst van het dichten.

Ik heb van de tien klassieke gedichten het gedicht Zie je ik hou van je van Herman Gorter gekozen. Dit gedicht is hieronder te zien. Deze tekst is poëzie, omdat hij een aantal kenmerken van poëzie bevat. Zo is het gedicht opgebouwd uit korte regels, die niet helemaal vloeiend in elkaar overlopen. Het gedicht heeft wat muzikaals, je zou het bijna kunnen zingen. Ook bevat het gedicht rijm, met verschillende rijmschemas.

Zie je ik hou van je, 
ik vin je zo lief en zo licht - 
je ogen zijn zo vol licht, 
ik hou van je, ik hou van je. 

En je neus en je mond en je haar 
en je ogen en je hals waar 
je kraagje zit en je oor 
met je haar er voor. 

Zie je ik wou zo graag zijn 
jou, maar het kan niet zijn, 
het licht is om je, je bent 
nu toch wat je eenmaal bent. 

O ja, ik hou van je, 
ik hou zo vrees'lijk van je, 
ik wou het helemaal zeggen - 
Maar ik kan het toch niet zeggen. 


Herman Gorter (1864-1927) 

Uit: Verzen, W. Versluys, Amsterdam 1890; 4e dr. 1916